Küre ve İnsan

KÜRE VE İNSAN

Küçük dünyaları barındıran büyük bir küre üstünde
Sonu gelmez bir ufuğun ardından gülen güneş
Gözde küçük, sözde büyük bir alev ısıtıyor dünyayı
Yok gitgide büyüyen evrene başka bir eş

Gökler hüzünlenir arada, meltemin dokunuşuyla
Ağlayan bulutlara orman tesellidir adeta
Çölde dost bulamayan bulut göçer başka diyara
Çölün pek dostu olmaz, çok hırçındır fırtına

Koyu bir mavilik sarmış küreyi, dibi karanlık
Üstünden koca gemiler geçer sık sık
Ormandan ağaç götürür belki, bilinmez
Yahut cömert topraktan çıkan kıymetli bir varlık

Düşünen canlı hepsine alışmıştır artık
Beyaz örtüde bürünür kalın ve koyu kürke
Yazın sıcağında serinler masmavi denizde
Bulutlar ağlarsa dertli, o alır bir şemsiye

Topraktan ağaç almış düşünen insanoğlu
Ağaçtansa meyveler, ve kesmiş kuruyanları
Tahtadan eşyalar, bembeyaz kâğıtları
Doğadan bulmuş her şeyi, düşünen bu tek canlı

YoLGeZeR (Melih)