BEN HİÇ YAR OLMADIM...

BEN HİÇ YAR OLMADIM...

ben hiç yağmur olmadım rüzgarın dılınde
uçamadım bulutların elinde bir kuş misali
buruşturulup atıldı hayallerim bir kenara
ümitlerim müsvette oldu
sen de at boşver!
hayal kurma zamanı çoktan doldu...
ben hiç şarkı olmadım kırık bir gitar telinde
duyuramadım sesimi kapalı kapılar ardında
ne kadar ağıt yaksam da hüzünlü
çalan olmadı beni
kaldım yine yapayalnız ıssız bir köşede...
ben hiç yar olmadım ki bir gönulde!
gel diyen olmadı bana hıç
yurekten dercesine
seven olmadı beni hukumsuzce
kimse ugruma yıkmadı bir kural aşka dair
saran olmadı ısıtmadı kimse yuregımı
ne gündüz ne de o korktugum gecelerde
ben hiç gözyası olmadım ki kımsenın gözunde!
hıçkırıklarla akamadım hiçbir gözden
silen olmadı elleriyle gizlı akan gözyaslarımı
birşey bırakmadı avuçlarıma hiçbir kalp gıderken
ben kimsede yara olmadım
acıtmadım kanatmadım umursuzca derınden
acımı kımseye akıtmadım insafsızca
ben yara kanatmadım kımsede
yaralı ben oldum her seferınde
ben hiç dokunmadım kı gökyuzüne!
oysa isterdım dokunmak
isterdım kuralsızlıgı yaşamak o beyazlıkta
saçmak isterdım dört bir yana ne varsa içimde saklı
dagıtmak ısterdım ters düz ederdım benı yoran herşeyi
ben hiç yorulmadım ki beklemekten!
beklerken ne duygular bırıkıyor içimde bir bilsen
köşe basların hep nöbet tutuyor ümitlerim gercegi bile bile
ne filmler dönuyor içimde her defasında
nasıl beklıyorum gelısını...
gecenın sabahı beklemesi gıbı
ne masumlugum kalıyor ne hırcın bakıslarım aynalara
senı beklerken butun duygular yerle bir...

sen hiç ben olmadın kı!
olabilseydın keske
kalbin atabilseydı sevdaya ben gibi
keske sadece bende olsaydı yuregın
bende hüküm sürseydi
bekleyişlerime ortak olsaydın keşke
sağ yanımda olsaydın yine
sen bende kalsaydın da ben gitseydim çok uzaklara
sırra kadem bassaydım da
kurşun atsaydım o olmaz olası gururuma...